De krantenkoppen keken weg – wij niet.
November 25, 2025
We houden een spandoek op met de foto’s en boodschappen van medestanders. Zo eisen we dat de EU een einde maakt aan haar medeplichtigheid met Israël.
Door WeMove Europe
Ik deed geen oog dicht, de nacht voorafgaand aan ons protest voor de Europese Commissie in Brussel.
Ik bleef allerlei mogelijke scènes voor me zien: de politie die ons de straat afjaagt, die ons omsingelt, onzekerheid over hoe lang we mogen blijven. Ik was bang.
Maar ik wist ook: protesteren was het enige juiste wanneer Israël Gaza blijft uithongeren en bombarderen.
Vanuit deze community kwamen we met zo’n tien mensen, en we voegden ons bij partners en bondgenoten uit heel Europa. We konden de EU niet haar dagelijkse gangetje laten gaan alsof er niets aan de hand was. [1]
Dus kwamen we met tenten, spandoeken en een klein keyboard aanzetten. Zo gauw de politie onze tenten zag, namen ze die in beslag. Maar wij bleven, op de stoep, pal onder de ramen waarachter de beslissingen over Gaza worden genomen. [2]
Er kwam toen een cruciale EU-top aan, en wij lieten niet toe dat het daar niet over Gaza zou gaan.
EU-politici doen alsof de genocide nu weg is omdat er een ‘staakt-het-vuren’ is. Maar Israël heeft dat staakt-het-vuren keer op keer geschonden met bombardementen. Het houdt nog altijd voedsel, water en medicamenten tegen bij de grens. [3]
Het leed gaat door. Maar de media heeft er simpelweg geen aandacht meer voor. Maar wanneer de krantenkoppen Gaza vergeten, schrijven wij ze opnieuw. [4]
Hier hoor je het van de mensen die bij mij in Brussel hebben gestaan: waarom wij kwamen, waarom we bleven, en waarom we keer op keer blijven terugkomen.
https://www.youtube.com/watch?v=DyQAUVd4Ux0
Jouw ansichtkaartjes, foto’s en woorden – wij verwerkten ze tot een spandoek die het hele plein rondging. Ze sprongen in het oog van elke EU-ambtenaar die het gebouw binnenkwam. Net als wij.
Toen we aankwamen las Fatima, een van onze demonstranten, een gedicht voor dat ze voor Gaza had geschreven. Bij de eerste woorden trilde haar stem. Iemand snikte. Iemand anders zong zachtjes. Het keyboard liet enkele noten weerklinken.
Opeens voelde dit plein niet meer als een draaideur voor ambtenaren maar als een gemeenschap van mensen die elkaar ondersteunen.
En toen de politie ons liet weten dat we alleen konden blijven als we stil bleven, fluisterden we de voorbijgangers toe.
En toen fluisteren niet meer mogelijk was, vroegen we deze community om voor ons te spreken. En dat deed. Duizenden e-mails bereikten hun mailboxen – ook jouw aanwezigheid voelden zij.
Wij stonden niet in ons eentje op dat plein. Jij stond ons bij.
We bleven 48 uur lang. Toen de politie doorkreeg dat wij niet vanzelf zouden weggaan, zetten zij de boel op scherp. Ze omsingelden ons en begonnen mensen te arresteren. Toch bleven sommigen van ons tot het bittere einde.
Nee, de EU heeft haar handelsakkoord met Israël nog niet opgeschort. Maar hun gezamenlijke front begint te scheuren nu meer en meer overheden onze kant kiezen. [5]
Verandering in Europa komt in een slakkengang – dat betekent niet dat wij dan maar het makkelijke strijd kiezen. Of dat we ons laten ontmoedigen.
